De afgelopen week...
11 maart 2016 - Euthini, Malawi
Als je het leven van een Malawiaan leeft dan lijkt het wel alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat. Alles gebeurt zoals het vroeger gebeurde: de was wordt in een emmer gewassen, er wordt gekookt op vuur gemaakt van brandhout en de schoolklassen zijn overvol. Wat wel typerend is, is dat iedereen een mobiele telefoon heeft. Ook heeft het gastgezin een tv die de hele dag door aan staat.
Deze week heb ik geleerd hoe je Nsima (het voedsel wat iedere Malawiaan eet) moet maken. Nsima is gemaakt van water en maïsmeel. In het begin was het nog lastig maar het lukt me steeds beter. Ik verwacht het volgende week in mijn eentje te kunnen koken.
Afgelopen maandag heb ik mijn eerste Engelse les aan Standard 7 (groep 7) gegeven. Het was heel erg wennen aangezien er 115 kinderen naar me zaten te staren.
Na al ongeveer een week te hebben meegelopen op de school snap ik nog steeds het systeem niet. Naar mijn idee hebben kinderen en leraren iedere minuut pauze, want er zijn altijd kinderen en leraren buiten. Ergens volgende week begin ik ook met het lesgeven aan Standard 8. Welk vak dat is nog niet bekend.
Muli uli? Zoals je ziet spreken ook wij al een aardig mondje Malawiaans!
Wat leuk van je trouwens om gisteren te proberen contact met ons te krijgen via Skype. Alleen jammer dat de verbinding zo slecht was. Maar fijn dat je het een eind verderop nog een keer gaat proberen. Wie weet lukt het dan wèl goed.
Intussen heb je er weer een week Malawi opzitten, met af en toe toch wel bijzondere ervaringen. Als je weer terug bent, moet je voor ons ook maar eens Nsima koken. Eerlijk gezegd lijkt het ons niet zo lekker, maar als jíj het klaarmaakt valt het vast wel mee!
Ja, en dan die cultuur op de school daar! Dat zal best even heel erg wennen zijn.
Leuk ook dat je een aantal foto's erbij hebt geplaatst. Bewaar ze maar goed, dan kun je er straks een mooi fotoboek van maken, vol fijne herinneringen aan deze bijzondere periode in je leven.
Wij gaan vanavond naar een concert in de Concert- en Gehoorzaal in Middelburg: Ezra en Mirre moeten daar ook 'optreden' met hun cello. En morgen is Mirre jarig. Dan wordt ze al weer 8 jaar. Met ons gaat het goed. Elke dag zo'n beetje z'n gangetje.
We zien uit naar je volgende verhaal. Doe onze groeten maar aan Angelique (we kennen haar wel niet, maar lezen ook háár reisverslag).
Liefs van opa Cees en oma Tonny
mooi, die foto's! Ik zie het ineens nog veel beter voor me hoe jullie daar leven. Hoe groot is het gezin waar jullie bij wonen eigenlijk? Ik zie een heel aantal personen op de foto's, maar horen die allemaal bij het gezin? En stoer hoor, even Engels geven aan een klasje ;) Hou vol en veel succes!
Groeten, Henriëtte